Ik heb Wendy Gillissen online ontmoet. We hebben een spirituele interesse gemeen en aangezien ik veel fantasy lees was ik blij haar boek De Vloek van de Tahiéra over de post te ontvangen. Het boek is tegelijkertijd in Engels en Nederlands uitgegeven. Ik heb de Engelse versie gelezen, maar ga er vanuit dat de Nederlandse even goed is: dat is tenslotte haar moedertaal. Van te voren was ik sceptisch: ik krijg een paar keer per jaar boeken opgestuurd en meestal zijn ze de moeite van het bespreken niet waard.
Het eerste hoofdstuk is wat fragmentarisch, maar toen ik daar eenmaal doorheen was, was ik gegrepen. Ik heb de vloek van de Tahiéra in een keer uitgelezen. De wereld die Wendy geschapen heeft doet denken aan Tolkien’s Middenaarde, maar dan realistischer. Het doet denken aan Marion Zimmer Bradley’s interpretatie van Koning Arthur behalve dat het niet over koning Arthur gaat. De inspiratie is gedeeltelijk het verhaal van Atlantisch, maar alleen maar zijdelings.
Kortom: Gillissen heeft haar eigen wereld geschapen, elementen lenend uit de mythen en geschiedenis van Groot Brittannië.
In deze wereld hebben drie rassen van mensen eeuwenlang samengeleefd, zich vermengend maar altijd in conflict. De hoofdpersoon Rom is van gemengde afkomst en dus is zijn leven moeilijk. We ontmoeten hem op het moment dat het nog moeilijker gaat worden: als hij een vreemdeling ontmoet tijdens zijn reizen. Samen raken ze nog meer in de problemen en leert Rom de magie die zijn erfdeel is. Ze reizen de wereld door omdat de wijze vreemdeling een gevaar heeft gezien dat alleen Rom kan afwenden.
De magie van deze wereld heeft alles met dromen te maken. Dromen die voortdurend met de ‘werkelijkheid’ vermengen. Deze realiteit moet Rom onder ogen zien en onderzoeken. Rom is een vreemde hoofd persoon die doet denken aan Harry Potter: gevend, maar soms agressief. Terwijl we (en hij) meer over hem leren, wordt het mysterie groter. Zichzelf onder ogen ziend moet Rom de wereld redden. Ik zal de plot niet weg geven, maar kan wel zeggen dat het niet alleen spannend, maar ook ontroerend is.
De beste fantasy schept een wereld die intern consistent is en tegelijkertijd overtuigend. Het geeft ons het gevoel, voor een paar uur dan, dat wat beschreven wordt echt zou kunnen zijn. Wendy Gillissen heeft zo’n wereld geschapen en ik ben benieuwd naar het vervolg.