Vrije wil: denken of voelen?

We hebben het nu al een tijdje over vrije wil: of we vrijheid hebben of niet. De discussie is, zoals ik al eerder constateerde, niet zo heel helder. Dat kan komen omdat het onderwerp gewoon heel moeilijk is, of omdat we nog niet de juiste benadering gevonden hebben. Misschien helpt het volgende:

Als filosofen het over ‘vrije wil’ hebben, hebben ze in het verleden vaak de wil van het denken bedoeld, vrijheid van gedachten, zelf bedenken waar je naar toe gaat in dit leven. Dit is ook de makkelijkste misvatting (met potentieel erg treurige gevolgen) van ‘The Secret’ of ‘De Wet van Aantrekking (law of attraction)’.

Waarom is dat een probleem? Omdat veel van onze wilskracht gebaseerd is op emoties. Feitelijk zelfs: een gedachte die tegen onze emoties in gaat, zal onze levens niet snel veranderen. Dit is de reden dat ik vaak gezegd heb dat we onze emoties onder ogen moeten zien, ook de niet zo prettige. Het is ook de reden dat psychotherapie en psychoanalyse kunnen helpen.

Ik heb vaak gezegd ‘Ik wil een gewone baan willen’. Rationeel, financieel, was het vinden van een baan absoluut de beste optie. Maar emotioneel voelde ik het niet. En ik wist uit ervaring dat de beste manier om iemand ervan te overtuigen mij in dienst te nemen, was om de baan echt te willen. Dus probeerde ik het niet eens, wat natuurlijk precies overeen kwam met mijn emotionele  waarheid.

Ik weet niet of het mijn behoefte aan vrijheid was, aan zelf-expressie, mijn liefde voor het internet, of gewoon iets ziekelijks (ik denk van niet, maar ja) – Ik vond waar ik was en voelde (niet DACHT) naar toe te gaan te fijn om er iets aan te veranderen.

Klassieke spiritualiteit zegt dat de emoties door het denken beheerst moeten worden. Het denken zou door de geest, het Goddelijke, gestuurd moeten worden.

De enige manier om dat uit te leggen is voor mij altijd als volgt geweest: Het denken moet de emoties serieus nemen. Hoe kun je iets beheersen dat je niet kent? Voor mij, met veel denkkracht, en zoals bijna iedereen in het westen getraind het denken te gebruiken, is het probleem nooit geweest om het denken nog sterker te maken. In plaats daarvan is het leren kennen van de emoties en het zuiveren daarvan het voornaamste aandachtspunt op mijn pad geweest.

De volgende stap, hoewel we in de praktijk doorgaans dingen te gelijk doen, is om te leren luisteren naar die ‘nog stille stem’ van Goddelijke Wijsheid die in elk van ons leeft.

Het lijkt mij zo dat echte vrijheid betekent volledig inzicht te hebben in elk aspect van onszelf (vrij onmogelijk, maar hou het even vol) en in staat zijn onze weg in de wereld te kiezen op basis van denken, emotie en wijsheid.

Dat is allemaal nodig omdat het alternatief is dat onze onbewuste neigingen een hele andere kant op trekken dan het denken. En als die twee met elkaar aan het vechten zijn is er voor de stem van wijsheid geen ruimte. Het resultaat is in de levens van veel mensen te zien: deze kant opgetrokken en dan die, met geluk en verdriet slechts het gevolg van toeval.

Wat me brengt bij een heel andere benadering: als we die vrijheid even laten voor wat ze is, kunnen we ons richten op wat werkelijk van belang is: hoe geluk te vinden. En ik denk dat dat alleen het gevolg van geven kan zijn.

30 gedachten aan “Vrije wil: denken of voelen?”

  1. Bijvoorbeeld met een carriere kan je in vrijheid denken; wil ik dit? wat kan ik anders dien? Of je kunt dit niet doen en gedachteloos doorwerken totdat je helemaal het plezier verloren hebt en je vanuit onvrijheid voelt dat het niet meer lukt .

  2. Katinka, wat bedoel je met…”Dat is allemaal nodig omdat het alternatief is dat onze onbewuste neigingen een hele andere kant op trekken dan het denken.”
    Het lijkt erop dat de dingen die je opnoemt wat betreft vrijheid allemaal gaan over datgene wat ons “tegenhoud” ofwel “tot daden aanzet”, maw. een doel in het leven inhouden, waar wij geacht worden naartoe te leven.
    Het is echter helemaal niet gezegd dat iedereen zo een stille stem heeft waar jij over spreekt, en mocht wel iedereen daar over beschikken dan is het helemaal niet gezegd dat ieder van ons daar contact mee heeft gemaakt, ofwel gelukkig van wordt, de menselijke geest heeft vele “afdelingen” en schuilhoeken, ik geloof er niets van dat mensen die met een stille stem omgaan persee gelukkigere en vrijere mensen zijn dan mensen die uitsluitend hun instincten nastreven, hoewel de laatsten misschien wel minder evenwichtig in het leven staan, maar vaak ook dichter bij de kern en essentie van het leven kunnen komen(iets wat hen later veel profijt op kan leveren tav hun levenswijsheid)
    Ik heb vaak mensen meegemaakt die beweerden dat zij de stem van God konden verstaan en vaak waren dit de meest bedriegelijke mensen die ik heb meegemaakt in mijn leven.

  3. Even een reactie op Katinka’s stuk, jouw stukje vind ik leuk Rafie.
    Denken IS emotie (een spanning). D.w.z. we gaan alleen denken als er een probleem is.
    Zo ging jij, Katinka, denken hoe de kost te verdienen (overleven).
    Het gaat altijd om het ik.
    Denken op zich (de hersens) werken net als een computer: die leggen verbanden. Dus het denken in ons geval legt verbanden rondom de vraag van ik, de emotie van dat moment. En dat denken wordt op allerlei, onszelf niet bewuste manieren, bestuurd door de conditioneringen, door allerlei zaken, op zich is het al heel beperkt. Maar ook geldt voor iedereen, dat het denken ons eigen overleven betreft. Jij eindigt het stuk met: hoe geluk te vinden. Daar heb je al een heel essentieel element in ons denken te pakken die het een bepaalde kant op stuurt. Je mikt op geluk, maar het leven zelf zit zo natuurlijk niet in elkaar, dus “overkomt” je het ongeluk (of zo noem je het in ieder geval).

    Denken door god laten besturen betekent dat dat niet meer rond ik moet centreren. Onze nieuwe god, wetenschap, doet dat ook. Je vraagt je dingen af die niet met jou te maken hebben.
    Hier zit nog wel een haakje en een oogje aan, maar goed.
    Op zich is “zuiver wetenschappelijk denken” iets wat lijkt op het door god laten besturen, want je ik telt daar niet in mee. Daarom is wetenschap toch wel heel aantrekkelijk voor veel mensen.
    Aan de andere kant zit altijd het ik er toch in, op zo’n vanzelfsprekende manier, dat we het echt niet door hebben met zijn allen. Bv. hoewel het leven bestaat uit geboren worden en doodgaan, is de medische wetenschap bezig ons leven te verlengen. Dat is uiteraard een Ik-drift!
    Je kunt je voorstellen dat de heersende machten ook op allerlei manieren de “zuivere” wetenschap in de weg zitten, want het kan ongelooflijk afbreuk doen aan wat zij propageren over de mens. Het kan ook ongelooflijk afbreuk aan wat de mens denkt over zichzelf, bv. dat-ie zo geweldig of meer is omdat hij kan nadenken.
    Nee, hij denkt na alleen en uitsluitend om te overleven, uit emotie, om het leven vervolgens zo met zijn denken te proberen te beheersen zoals zijn ik dat heeft bedacht.

    Dus… door de eeuwen heen, heeft de mens zich in zijn denken beziggehouden met de vraag: hoe te overleven, en die spannigen hebben veranderingen veroorzaakt in onszelf, tot in ons dna. Dat heet: lichaam en geest zijn één.
    Die zijn weer overerfbaar, en zo is ons denken weer het produkt van alle overlevingsgevechtjes in de generaties voor ons.
    Zo krijgt de één een talent voor iets, en de ander voor iets anders, afhankelijk van hoe zijn voorganger de vraagstukken hoe te overleven heeft aangepakt. In toenemende mate is dat uit elkaar gegroeid, iedereen is anders geworden met andere “talenten”, en nu hebben we echt “specialisten” op allerlei gebied.
    Het is laat en ik ben moe, maar als je wil Katinka, schrijf ik er meer over.

  4. Katinka, ik denk dat je discussie over het stukje van de menselijke vrijheid uitloopt op een vraag die betrekking heeft op causualiteit. Volgens jouw stukje zouden mensen die zich laten leiden door “het toeval” daar ongelukkiger door zijn. Het is echter de vraag of dit toeval waar zij volgens jouw het slachtoffer van zijn wel of geen rekening met hun houd.
    Mensen die nooit stilstaan bij het probleem van causualiteit hoeven daar niet ook los van te zijn, dwz dat mensen die, hoewel ze geen innerlijke leiding aanvaarden, toch gedragen worden door iets wat hen leidt. Als mensen hun logica verliezen dan ligt hun lot in de hand van het toeval, maar het blijft een feit dat andere mensen dan de logische functies van deze “slachtoffers”, al dan niet tijdelijk, overnemen.
    Je bent als mens niet verplicht om een raamwerk over je leven te leggen van principes over vrijheid en geluk. En zelfs al zou je jezelf die beperking opleggen dan kan je tegelijkertijd nog mijlenver verwijderd zijn van de vrijheidservaring.
    Veel mensen die zijn hun leven lang bezig met manieren te vinden om te ontsnappen en een uitweg te vinden voor hun lot. Ik denk dat mensen die rekening houden met causualiteit hierin wel meer succes hebben dan anderen.

  5. Rita & Gideon: mee eens.

    Rafie (1): Als die stille stem er niet is voor een individu, maakt dat de rest van wat ik schreef niet minder waar. Het is niet voor niets een stille stem – hij begint met een zachte fluister en wordt, als er naar geluisterd en gehandeld wordt, sterker. Maar wie consequent niet luistert, zal die stem tot stilte brengen.
    Of dat geluk brengt? Goede vraag – ik ben het er mee eens dat dit niet automatisch zo is. Maar het brengt wel meer waarachtigheid, misschien ook een vorm van geluk?
    De rest van wat je schrijft illustreert goed wat ik over onbewuste motivaties e.d. probeerde te zeggen.

    Margje – Ik bedoelde niet ‘GOD’, maar het Goddelijke dat in ieder van ons leeft (gehoord of niet). Voor een God die buiten het zelf geplaatst wordt, ben ik het helemaal met je eens.

    Rafie (2) – zei ik dat? Dat mensen ongelukkig zijn die zich door toeval laten leiden? Zo heb ik het niet bedoeld. Feitelijk kan ik me daar zo slecht in inleven dat ik er niets over te zeggen heb, behalve dan dat IK heel ongelukkig zou zijn als ik me alleen door het toeval zou laten leiden. Maar goed, ik heb dan ook eerder een te sterke dan een te zwakke wil.

  6. @Katinka
    je weet misschien inmiddels dat ik niet in iets goddelijks geloof, dat het voor mij slechts verbeeldt hoe omhooggevallen de mens van nu is hoe hij denkt een goddelijke aard te hebben.
    Het zijn de wetten van de natuur, die in ons net zo goed en op precies dezelfde wijze werkzaam zijn als in ieder ander organisme. Door ons denken kunnen we er niet meer bij.
    Dus zeggen dat je je door god moet laten besturen is een manier om, zoals je bij een kind zou doen, je weg te voeren van je Ik-preoccupaties. Je aandacht op anderen richten lijkt daar dan op. Maar in beide gevallen zijn er nog zat valkuilen, denken dat je een goddelijke aard hebt bv. waarbij je van die god dus eigenlijk iets `gemaakt` hebt wat het niet is.
    Je `goddelijke` aard is niet iets anders dan wat je zelf bent, nu, op dit moment, met alles wat er in je rommelt, waarbij het denken daar van alles van gaat `maken`, oplossingen gaat zoeken hoe ermee om te gaan, altijd te ver gaat en nieuwe beelden cree”ert om aan dat hier en nu te ontsnappen.
    Je eigen zelf nu is niet iets zo prettigs, het collectief evenmin. In tegenstelling tot wat jij denkt, is de mens in de evolutie gedegenereerd tot wat we nu zijn. Je ziet aan onze samenleving hoe ziek wij zijn. Alles wat we maken (de aarde is volgeplempt met wat de mens heeft gemaakt), de schizofrene manier waarop we ons met elkaar bezig houden, alles is het gevolg van een onrust van binnen, van innerlijke spanningen waar je oplossingen voor zoekt.
    Wij zijn slechts de laatsten van de aardse evolutie, de aarde die net zo goed energetisch vecht om te overleven en daartoe soorten maakt. De mens heeft zich daarbij ontwikkeld tot een mensenplaag en is voor de aarde een succes, hoe een heethoofd hij nu is!
    Maar het denken is steeds beperkter geworden in bewustzijn, en steeds emotioneler=steeds meer spanningen.
    Het denken hoort ook bij de materie, het steeds opbranden van het denken waarbij er weer ruimte komt voor nieuwe gedachtes, levert energie.
    In het grote spel der kosmische dingen is het volmaakt lachwekkend hoe wij bezig zijn onszelf proberen te begrijpen en wat wij daarbij verzinnen.

  7. Niet in iets goddelijks geloven maakt ons seculier maar daarom verandert de natuur niet in een mechanische systeem. De Wereld is wat hij is en vol met wonderen en onbegrijpelijke gebeurtenissen, zelfs in de menselijk natuur. We moeten leren kijken zonder te oordelen want oordelen plaatst ons net op de goddelijke troon, ofdat we nu gelovig zijn ,ongelovig of bijgelovig. Die houding van niet-oordelen leren we door stil te worden en te kijken naar dat wat is, zonder af te wegen wat goed of slecht is. Denken en voelen behoren beiden tot de wereld van de verschijnselen, Het is dat zuiver observeren dat ons brengt tot de mogelijkheid om i e t s te herkennen van onze ware natuur. Dat laatste omschrijven is niet mogelijk. Daarom noemen sommigen dat God, maar dat is een stap te ver.

  8. @ Katinka
    Met het je door toeval laten leiden bedoel ik niet leven zonder na te denken. Wat ik bedoel dat men, zijn of haar besluit, zou moeten nemen met behulp van een orakel, en dat het erop na houden van een innerlijke stem per definitie schizofreen is, ongeacht of die stem goede,slechte,wijze of dwaze dingen zegt. Een mens wordt geacht na te denken, het luisteren naar een innerlijke stem verhindert iemands wilsbesluit. Er zijn mensen met een hele kakafonie in hun hoofd en van het luisteren daarnaar knap je zoiezo niet op.

    @Francis, wat bedoel je met de natuur als geen mechanisch systeem?….. dat is volgens mij juist exact wat het op een dieper niveau is!

    groetjes van rafie.

  9. we herleiden de natuur naar het niveau van een mekaniek in navolging van de diverse wetenschappen en realiseren ons niet dat de huidige Wetenschap de waarheid omtrent het Universum ook niet meer begrijpen. Zijn we dan goed bezig?
    Daarentegen waren de eerste grondleggers van de moderne wetenschappen ook de beheerders van de Mysteriescholen, het waren staatsinstellingen, en dat is de huidige mens uit het oog verloren. Vandaar dat we nu in een stuurloos schip zitten.

    liefs

  10. Als je de mens centraal stelt dan onderdrukt die de natuur maar heel tijdelijk, vanuit het oogpunt van de aarde is de mens maar een piepkleine factor, zelfs nu, nu we de aarde overbevolkt hebben. De mens zal nooit machtiger zijn dan de aarde zelf en de aarde zal met de mens uiteindelijk geen rekening houden. Vanuit dat oogpunt bekeken kan de natuur eigenlijk nooit helemaal stuk want wij zijn zelf ook de natuur, maar als wij allemaal er niet meer zijn dan is de natuur er nog wel, hooguit zou de evolutie weer opnieuw moeten beginnen of een stap terug doen, maar zelfs dat is vanuit het oogpunt van de aarde geen probleem volgens mij, zo is het namelijk altijd al gegaan.

  11. @Francis
    Ook de mysteriescholen hebben tenslotte een god gefabriceert, een “transcendente” werkelijkheid.
    De waarheid is, dat we de werkelijkheid door de beperkingen van ons denken zien, en wij dus een bewustzijn van die werkelijkheid van ongeveer 0 hebben. Het transcendente aan het Universum is alleen dat het ons denken transcendeert, als je dat woord zo kan gebruiken. Verder zijn het hoe dan ook emotieloze natuurwettenvan plus en min, trekken en duwen, vol en leeg, uni en versum, hoe je het ook wil “verbeelden” en dat is wat anders dan mechanisch in de zin van rechtlijnig.
    Het ene baart weer het volgende, zoals dat ook bij de mens is, dat is steeds aan elkaar gelijk. In het groot is de aarde weer een deeltje van de hele grote zwangerschap die het volgende universum baart.
    Nu proberen leerlingen van die resten van mysteriescholen god, de natuur, te slim af te zijn en spelen zelf god door zgn. uit “het wiel van geboorte en wedergeboorte” te treden. Sorry, maar dat is weer compleet hilarisch, zeker als je bedenkt dat ze zich wel zonder enig bewustzijn hebben voortgeplant.

  12. Transcendent, transcenderend en transcendentie zijn holle woorden.

    De werkelijkheid die zich voor onze neus afspeeld is transparant en dat is het grootste wonder, dat de meerderheid der zoekers niet kunnen en durven zien.

    In de werkelijkheid bestaat er geen vrije wil, alleen in ons denken en in onze fantasie.

    Leven in en vanuit die paradox is de mooiste vorm van ‘zijn’.

  13. Ik vraag me af hoe de inzichten uit de kwantumfysica in deze discussie passen. Daaruit weten we dat de keuze van de waarnemer de waarneming beïnvloedt.

    Met andere woorden: welke werkelijkheid hebben we het over? Wat er voor mijn neus afspeelt kan, dooordat ik anders waarneem, anders zijn dat wat zich voor de neus van een ander afspeelt.

    Ik geloof wel dat de kans groot is dat er geen vrije wil bestaat (weten doe ik dat niet). Maar of dat ook impliceert dat ‘alles al vast staat’ daar heb ik mijn twijfels over.

    1. Tja – de quantum fysica suggereert (maar weet nog niet zeker) dat er op zijn minst toeval is – dus dat niet alles vast ligt. Of dat ook betekent dat we vrije wil hebben: daar kan de fysica op dit moment nog niets over zeggen. In elk geval zou het kunnen verklaren dat we het gevoel hebben een vrije wil te hebben.

      Maar dat is allemaal speculatie.

      1. Nou, de kwantumfysica heeft het over onzekerheden en waarschijnlijkheden, dat is volgens mij iets anders dan toeval.

        1. Tja – dichter bij kun je niet komen. Quantum fysica bestaat uit formules – daarin komt waarschijnlijkheid voor & dat wordt doorgaans geïnterpreteerd als ’toeval’. Tenslotte: als de waarschijnlijkheid 100% was, was er geen onzekerheid en dan was er ook geen toeval.

          Maar ‘lot’ of ’toeval’ zit niet in de formules, dus om van de wiskunde te gaan naar iets wat iets betekent voor ons dagelijkse leven is allemaal per definitie speculatie. Ook als natuurkundigen het doen.

          1. Ach het is met toeval net zo iets als met vrije wil. We kennen niet het hele plaatje en daarom lijkt iets voor ons al snel toeval. Mij gebeurt het tenminste regelmatig dat hoe meer ik van het plaatje leer kennen, hoe beter ik zie dat iets geen toeval is – ook al denkt iedereen om me heen van wel…

  14. Kunnen wij ‘geluk vinden’ ?

    Geluk is de afwezigheid van de persoon. Afwezigheid ook van het denken. Als je gelukkig bent dan denk je niet. (Wolter Keers)

    Hoe kun je dat dan ‘vinden’?

      1. Waarom is dit een pessimistische conclusie? Het is maar hoe je het benadert. Als je je erop richt dat je geluk moet vinden, bevestig je daarmee dat je iets niet hebt. Dat er een tekort is ofzo. En dát is in mijn ogen een pessimistische conclusie.

        Hoe vaak heb je niet het idee dat je persoon je geluk in de weg staat? Denk je nooit ‘had ik maar zus’ of had ik maar zo’ gedaan? Oftewel ‘had ik maar geen last van mijn persoon’…

        Geluk is een staat van zijn en niet iets dat je moet vinden.

        1. Tja – wat moeten mensen die NIET gelukkig zijn daar mee? Voor hen leest het als pessimistisch. En dat zijn toch gewoon een heleboel mensen: voor hen is het realistisch om te erkennen dat ze iets missen. En dan? Gewoon maar accepteren en hopen dat het beter wordt?

          1. Nee, het is voor niemand realistisch om te erkennen dat ze iets missen, want dat is niet zo. Het is wel realistisch om te erkennen dat je je op het verkeerde richt, dat je iets over het hoofd ziet.
            Gelukkig zijn hangt alleen maar af van je eigen instelling daarover. Het heeft niet echt met een gebrek (materieel of fysiek) te maken. Er zijn genoeg mensen WEL gelukkig, ondanks materiële of fysieke gebreken.
            Het enige is dat het kan zijn dat je een bepaald stofje niet aanmaakt in de hersenen, dat is een ander verhaal.

  15. Ja precies, gelukkig zijn is dan je helemaal niet afvragen of je gelukkig bent maar het leven nemen zoals het is.
    De emoties zijn er in paren: geluk-ongeluk, blij-verdrietig, noem maar op. Het lijkt of men dat vergeten is en dat zorgt voor een soort dode, murwe, apatische mens nu.
    Het zijn juist die emoties die zo’n enorme vlucht hebben genomen dat het lijkt of je nooit meer normaal ergens over kan praten, dus ik blijf bij mijn stelling dat het steeds “ziekelijker” is geworden.
    Er zijn ook steeds meer wetjes en regels om die oplopende emoties de kop in te drukken, het wordt steeds “correcter” en onderhuids lopen de spanningen daarom steeds meer op. Hoewel het ook een kant op gaat van verwatering, van niets meer (kunnen) voelen van real life.
    M.a.w.: als je niet denkt bén je (gelukkig), maar je denkt dus omdat er problemen zijn, om ze te beheersen. Vandaar dat de denkkracht steeds groter is geworden.
    Een aantal van die beheerszuchtige neigingen zijn zo vanzelfsprekend en “hoogmoedig” geworden, dat het steeds moeilijker wordt om uit te leggen waar het over gaat: succes hebben, gelukkig zijn, individualisme en je eigen keuzes maken, het zijn een soort rechten/moetjes geworden.
    Het streven daarnaar levert natuurlijk heel veel problemen op die je aan het denken houden en je op die manier blind en doof houden voor de werkelijkheid waar je in leeft.

    Een beetje krukkig samengevat: De hele New-Age beweging (waar jouw manier van denken bijhoort) is een vervolg op de Verlichting, die een produkt is van wat in de theosofische leer wordt onderwezen. Het zijn allemaal afstammelingen van Blavatsky, in onze tijd uitgegroeid tot een gevoel god te kunnen worden van je eigen universumpje.
    De maakbaarheid van jezelf, inclusief in het hiernamaals, de totale ontkenning van waar de mens werkelijk op afstevent of IS door simpelweg te zeggen: dat is de mens niet! De mens is goddelijk in zijn natuur! Haha ja, maar hij is het wel hier en nu en dat-ie zijn medemens vermoordt en overheerst, is net zo goddelijk als wat dan ook. Alleen het denken splitst ons in goed en fout en heeft de ongelooflijke behendigheid om dat foute totaal weg te redeneren, zelfs al moet je daarvoor jezelf en het nu weg redeneren.

    De ideeënwereld (dus de illusiewereld) waar je aan onderhevig bent en waar je door gevormd bent, ontgaat je.
    Er zijn enorme discussies op internet over de rol van de Illuminati, zowel op ons economische bestel als op de andere zijde, mensen die meer op gevoel zijn gericht, de “spirituele zijde”.
    Hier een link van die laatste, waarin weer links in de reacties worden gegeven.
    http://www.argusoog.org/?p=5797

    Alles wat daar staat is weer deels de waarheid… en dus een leugen. De enige manier om het geheel te begrijpen, is wat mij betreft de geschriften uit oude nalatenschappen zien als een beschrijving van hoe de mens en het universum zich (heeft) ontwikkelt. Voorspellingen dus, die gebaseerd waren op een volkomen begrip van mens en universum.

    Om het zo te snappen moet je een soort vreemde hink-stap-sprong in de rondte in je denken maken (zo voelt dat althans), omdat je immers zelf ook een produkt bent beschreven in deze voorspellingen en onderhevig aan dit denken, dit Zijn, dit leven.
    Nogmaals, lees http://www.wetenschap-eindtijd.com echt, en er gaat een wereld voor je open.

    1. Ik vind het wat curieus dat je in een adem zegt dat de oude wijsheid waar is, en dat Blavatsky onzin schreef. Zij baseerde zich tenslotte op die oude wijsheid.

      Vervolgens begrijp je me volkomen verkeerd als je denkt dat ik denk dat we volledig vrij zijn onze eigen werkelijkheid te scheppen. Ik zit heel aardig in het midden: ons leven is onze eigen verantwoordelijkheid, maar ook voor een groot deel bepaald door omstandigheden, door genen, door maatschappelijke zaken etc.

      Hoe we met ons leven OM GAAN, dus onze HOUDING, is onze eigen keus.

      Ik ben helemaal met je eens dat geluk en verdriet bij het leven horen – en was dan ook verbaasd dat Rita iets anders lijkt te suggereren. Waar we verschillen is dat ik denk dat we wel degelijk kunnen bepalen hoe we daar mee om gaan, en dat dit invloed heeft op hoe we het ervaren.

      Dingen als voedsel, ons sociale netwerk, vrijwilligerswerk, ontspanning zoeken, bevredigend werk hebben – het kan allemaal bijdragen aan geluk. En veel daarvan kunnen we zelf kiezen of op zijn minst sturen.

      1. “Ik ben helemaal met je eens dat geluk en verdriet bij het leven horen – en was dan ook verbaasd dat Rita iets anders lijkt te suggereren.”

        Hier ben ik weer verbaasd over. Wat ik juist probeerde te zeggen is dat alles bij het leven hoort en dat het aan je eigen instelling of keuze ligt hoe je daar op reageert. Ik kreeg de indruk dat je het ‘niet-gelukkig’ zijn ziet als afhankelijk van ‘de omgeving’. Een slachtoffermentaliteit dus. En daar ben ik allergisch voor.

  16. Dank voor je reactie.
    Curieus nietwaar? Toch is dat de clou. Wat er staat klopt, hoe het geinterpreteerd wordt is ander verhaal.
    Verder vind ik het nogal vanzelfsprekend curieus dat je in één adem zegt dat verdriet en geluk bij het leven horen en dat je toch het geluk zoekt.
    Maar ik hou je niet tegen, daar hebben we inderdaad de zgn. vrije wil voor. Dat is dan meteen ook einde verhaal voor mij hier.

  17. Vrije wil bestaat.

    In het allereerste begin bestond niets anders dan uitsluitend gedachten zonder enige ervaring, belichaamd in het perfecte licht. Gedachten met kennis van -alles wat is, was, en zal komen-, met een onstuitbaar verlangen om -alles wat is enz- te doen ervaren. Om -alles wat is enz- te kunnen ervaren heeft dit perfecte licht, zonder iets van volume, kracht of oneindigheid te verliezen, zich in oneindig veel lichtjes (zielen) gedeeld. Dit moment zou je de -1e de big bang- kunnen noemen. Het moment van boven genoemde deling, is het moment dat het plan van -alles wat is enz- als een film (*morfogenetisch-veld) binnen een tijdloze constructie, ligt uitgerold, en waarop alle(!) facetten van het plan gelijktijdig zichtbaar zijn, en dat -dat-, het moment van deling, het moment is waarop u zich als autonome, omnipotente en eeuwigdurende entiteit (hogere zelf) bewust wordt van uw vrije wil. Wij kiezen vanuit onze begin-positie een fragment uit het plan van -alles wat is enz- te vervullen, doch door de constructie (materie/lineaire tijd) waar wij ons in geplaatst hebben, ervaren wij ons vrije wil denken binnen dit hier en nu.

    komt het er op neer dat onze huidige beslissingen vanuit onze lineaire tijdsbeleving, een eeuwigheid geleden lijken te zijn genomen. doch in werkelijkheid situeert onze vrije wil zich in het tijdloze *nulpunt, alwaar wij mee verbonden zijn

    * morfogenetisch-veld, akasha-veld, nulpunt en/of het collectief bewustzijn, waar het altijd -nu- is, zijn benamingen voor een natuurlijk fenomeen dat er voor zorgt dat alles wat groeit en bloeit ook daadwerkelijk weten hoe te groeien, zodat er geen voetjes uit uw oor groeien, doch alles perfect op de juiste plaats terecht komt. ook het zogenoemde voorgevoel, instinkt, intuïtie, de-ja-vous, inspiratie, bepaalde -paranormale- gebeurtenissen en herinneringen aan een ander leven zijn allen producten van onze verbintenis (dmv. assosiaties) met het morfogenetisch-veld.

  18. ja, voor het ego is het onomstootbaar bewijsbaar dat de vrije wil bestaat…
    Heb je al de boeken van Jed Mc Kenna tegengekomen?

Reacties zijn gesloten.