Hoe verlangen zichzelf voedt

Ik heb een paar weken geleden een laptop gekocht. Mijn oude laptop vertoonde kuren. Toen ik nog dacht dat ik die kon oplossen, ben ik toch voor de zekerheid eens gaan kijken welke laptop ik ZOU kopen als het dan toch moest. Ik schreef (alweer een tijdje geleden) dit stukje over wat dat met mijn bewustzijn deed.

Ik gebruik mijn laptop als desktop, aangesloten op een extern scherm, muis en toetsenbord doet het niet onder voor een ‘gewone’ pc. Het systeem is zelfs beter, want ik heb twee schermen. 🙂 Dat externe scherm werd geel. Aangezien ik mijn brood op mijn computer online verdien was dat erg irritant. Ik zit de hele dag achter dat scherm. Geen goed idee. Voor de Boeddhisten onder jullie: mijn motivatie hier is duidelijk aversie: een van de drie wortels van Samsara.

Hoe dan ook: ik probeerde een nieuwe kabel voor het scherm en vervolgens een nieuw scherm. Geen van beide werkte. De conclusie was nu onvermijdelijk: het lag aan de laptop.

Nu was ik toch echt uit mijn hum. Die laptop is niet veel meer dan twee jaar oud: net buiten de garantie natuurlijk. Een nieuw scherm is niet zo’n ingewikkelde koop. Een nieuwe laptop daarentegen vraagt onderzoek en veel meer geld. Daar had ik dus echt geen zin in. Zelfs al is het geld zelf tegenwoordig niet echt meer het probleem.

Ik wou er niet eens over nadenken: nog meer aversie.

Maar ja: dat gele scherm drong zich op, dus ik deed twee dingen: Ik had bedacht dat de laptop misschien wel gewoon oververhit was. Ik heb hem open geschroefd, voor zover ik durfde, maar er bleek toch niet zoveel stof in te zitten als ik dacht. Dus dat was het niet. Dan maar aan de laptop koeling.

Hoewel ook de belastingen gedaan moesten worden, ben ik toch maar de lokale pc winkels binnen gewandeld om advies te vragen. De laptop die aan mijn eisen voldeed bleek lichter, sneller heeft een grotere harde schijf en is nog mooier ook…

Op dat moment heb ik hem niet gekocht: mijn laptop-koel-experiment was nog niet voorbij. Maar toch: ik wist welke laptop ik zou kopen als…

Een week later leek het er op dat het koelen genoeg werkte om het voorlopig bij die oude laptop te laten. Maar ja, verlangen was nu toch echt geboren, ik had bijna spijt… Zo’n mooie elegant dingetje…

Weer een week later bleek dat gele scherm terug te komen en heb ik dus de laptop van mijn dromen alsnog gekocht. Tja, ik ben niet voor niets de kapitalist in de familie 😉

2 gedachten aan “Hoe verlangen zichzelf voedt”

  1. Hallo Katinka, wordt toch razend nieuwsgierig of je voor een Macje gezwicht bent… Enne, zou dat gele scherm je nog iets hebben willen zeggen? Geel van nijd, of zonnig geel, of jaloers geel … hm… food for thought, toch?
    Cousin M

    1. Nee, ik ben niet voor een Mac gezwicht. Ik ben niet eens in de verleiding gekomen, eerlijk gezegd. Het Samsung ultrabook dat ik uiteindelijk gekocht heb is goedkoper, lichter (goed voor mijn rug) even snel en heeft 3 USB uitgangen (Mac maar 1).

      Vroeger kocht ik geen Macs vanwege compatibility issues. Tegenwoordig zijn die, met al dat werken in de cloud met telefoons en tablets, niet meer zo’n punt. Nu was het gewoon niet de beste deal.

      Leuk je hier te zien nicht 😉

Reacties zijn gesloten.